Met linkse benoemingsregering naar vijf jaar stilstand in Brussel

De nieuwe Brusselse regering gaat naar eigen zeggen voor structurele hervormingen en duidelijke resultaatsverbintenissen. “Daarmee misleidt ze de bevolking”, vindt Johan Van den Driessche, die voor de N-VA in het Brussels parlement zetelt. Hij ziet in de beleidsverklaring van deze Brusselse regering slechts de aanzet tot vijf jaar verdere stilstand. “Daarvan is de Brusselaar zelf het eerste slachtoffer.”

Een echte structurele hervorming staat niet op de agenda van deze regering. Die geeft immers geen enkele aanzet geeft om de Brusselse structuren te rationaliseren: geen fusie van gemeenten, noch van politiezones. Aan het huidige kluwen van politieke en andere instellingen voegt ze integendeel nog minstens zeven nieuwe toe. Die zullen ook weer aanleiding geven tot een extra golf van politieke benoemingen, met opnieuw nutteloze kosten.

De Brusselse beleidsverklaring bevat ook nauwelijks resultaatsverbintenissen, tenzij het gebruik van de Brusselse treinstations, maar die behoren niet tot de bevoegdheid van deze regering. Zo blijft het zoeken naar concrete doelstellingen of streefcijfers voor het terugdringen van de jeugdwerkloosheid en de heroriëntatie van uitkeringsgerechtigden. Wel worden verouderde PS-recepten bovengehaald zoals nepjobs, het verhogen van de belastindruk op onroerend goed en een beleidshouding die neigt naar laksheid. Geen spoor van een sanctioneringsbeleid voor wie niet naar werk zoekt, bijvoorbeeld, noch van een resoluut antidrugsbeleid. “Deze regering bekent kleur en die is zeer rood”, besluit Van den Driessche.

Dat non-beleid zet zich ook voort op het vlak van mobiliteit, aldus Cieltje Van Achter, die eveneens de N-VA vertegenwoordigt in het Brussels parlement. “We zullen de komende jaren dus verder in de file blijven staan. Deze coalitie zet niet in op intelligente oplossingen die het verkeer doen doorstromen. Elk spoor van een modern mobiliteitsbeleid ontbreekt.“

Tegenstrijdigheid
In de beleidsverklaring wordt ook met geen woord gerept over de hoofdstedelijke rol van Brussel. Van echte tweetaligheid bij bijvoorbeeld de politie, brandweer en spoeddiensten is letterlijk geen sprake. Nochtans leert het verleden dat het gebrek aan tweetaligheid aanzienlijke veiligheidsrisico’s inhoudt. Anderzijds roept deze Brusselse regering de federale overheid op om voldoende aandacht te hebben voor haar hoofdstad. Wat een tegenstrijdigheid.

Oorlogstaal
In deze regering zetelen bovendien partijen die openlijk of verdoken ijveren om het grondgebied van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest uit te breiden met stukken van het aangrenzende gewest. Meer nog, het FDF riep onlangs op haar website de bevolking op om een manifest te ondertekenen voor een volledig Franstalig Brussel. Zulke initiatieven zullen de relatie met de Vlaamse gemeenschap in Brussel en Vlaanderen natuurlijk niet verbeteren.

Gemiste kans
Uit de beleidsverklaring van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie spreekt ten slotte een manifest gebrek aan politieke moed om knopen door te hakken. Dat bestuursorgaan, dat instaat voor bijstand aan personen en voor de gezondheidszorg, is in het Brussels Gewest bevoegd voor personen en instellingen die niet exclusief tot één gemeenschap behoren. “Zowel op het vlak van kinderbijslag als jeugdsanctierecht worden fundamentele beslissingen uitgesteld”, betreurt Liesbet Dhaene, N-VA-parlementslid voor Brussel. “Daarbij moet je delinquente jongeren volgens ons niet enkel begeleiden en helpen met hun (her)integratie in de maatschappij, je moet ze ook voor hun verantwoordelijkheid kunnen plaatsen. De Commissie kiest er echter voor om niet te kiezen. Dit is een gemiste kans.”